Lees de verhalen

Sien, voorheen Rapida.

De sterilisatie van Sien is goed verlopen. Wel had ze een beginnende baarmoederontsteking die op korte termijn problemen was gaan geven maar we waren net op tijd gelukkig.

Verder gaat het goed met haar, ze went goed aan ons en onze routine en is een lieve en vrolijke hond. De staat waarin ze binnen is gebracht bij het asiel doet vermoeden dat ze geen best leven heeft gehad maar daar merken wij gelukkig niks van. Ze luistert vrij goed naar onze handgebaren want ze hoort bijna niks meer. Ze is vriendelijk naar andere mensen en honden, wil lekker spelen, is niet bezitterig met eten, is een ontzettende kroelkont en kan nog aardig hard rennen.

Ze moet alleen nog wennen aan de kat en we hopen dat dat ook goed komt want op dit moment houden we ze gescheiden en bouwen het samenzijn langzaam op omdat Sien te enthousiast wordt van haar en gaat happen.

Sandy voorheen Dutchess.

Begin augustus 2020 hebben we Dutchess (inmiddels Sandy genaamd) geadopteerd uit asiel Spijkenisse. Bij thuiskomst verstopte ze zich meteen achter het bed, maar al snel wilde ze continu bij ons in de buurt zijn. In de beginperiode moest ze duidelijk nog aan veel dingen wennen. Spelen begreep ze niet en ze wilde niets weten van andere honden en mensen. Nu, bijna een half jaar later, zijn we nog altijd verrast over hoe goed Sandy het doet. Ze is sociaal, speels en erg energiek, maar doet gelukkig ook nog steeds haar vele slaapjes op de bank.

Toen we besloten een hond te nemen, hadden we eigenlijk geen duidelijke voorkeur voor een ras, maar we zijn heel erg blij met de keuze voor een windhond. Aangezien we niets van haar achtergrond wisten was het wel even spannend, maar we hadden ons geen leukere en lievere hond kunnen wensen.

 

Groetjes,

Hedy en Pedro

 

Zorro.

We mochten nog een verhaal ontvangen. Dit keer het verhaal van Zorro, 9 januari 2019 gevonden in Best.

We hebben Zorro geadopteerd op 26 feb 2019.
Ongeveer een maand daarvoor was hij gevonden.
Hij snapte niets van een leven in huis maar hij genoot er meteen met volle teugen van.
Het duurde 4 maand voor hij begreep dat hij mocht plassen en poepen tijdens het uitlaten. Gelukkig durfde hij het wel in de tuin te doen. Maar even vaak deed hij het in huis. Dat was wel even afzien ?
Gelukkig stond en staat er veel tegenover, want hij is een enorme knuffelkont.
Ik heb heel veel foto’s van een slapende Zorro want dat doet hij in allerlei houdingen. Zo grappig om te zien ?
Het gaat heel goed met Zorro.
Alleen aan het binnen plassen werken we nog steeds.
Er zit ergens diep van binnen een grote angst en onzekerheid in dit lieve en vrolijke ventje. Maar langzamerhand zal dit steeds beter worden.

   
Wendeline en Jaap.

Jelle.

Ondertussen is het vandaag, 31 augustus 2020, exact 1 jaar geleden dat we richting Helmond reden om Jelle te gaan ophalen.

De eerste weken was het wat aanpassen voor hem, vooral als we weg waren, vooral ’s avonds durfde hij dan nog al hevig huilen. Hiervoor hebben we een hondengedragstherapeut laten komen, maar die zei dat hij en ij het goed aan het doen waren, en dat met wat tijd alles goed ging komen.

Dagelijks gaan we een 3 tal keer een flinke stap doen, en dat vind hij zalig. Bij uitstappen verder weg, gaat hij flink in de auto mee. Hij kijk er steeds naar uit om in de koffer te springen.

Overdag in ons appartement gedraagt hij zich super! De eerste periode van het jaar was dat overdag vaak met onze afwezigheid. Sinds de komst van Corona, zijn we een pak meer thuis, en dat vindt hij ook zalig!

Zijn favoriete bezigheid : languit de zitbank in beslag nemen 😉

Hij is heel dier- en mensvriendelijk, dus wilt hij overal goeiedag gaan zeggen. Vooral kinderen vindt hij zeer leuk. Zeer nieuwsgier is hij ook, ieder kiertje of kantje dat hij ziet wil hij verkennen.

Ondertussen is hij ook al meermaals op logies geweest bij onze ouders, en ook dat gaat goed. Als we eens weg moeten, dan laten we al eens een hondenoppas komen, en ook dat gaat super goed.

We merken dat het een slim beestje is, dat zeer snel dingen leert en opneemt, ook dingen die hij pas voor het eerst ziet /doet.

We kunnen enkel afsluiten met te zeggen dat het een schat van een hond is, en dat we zeer blij zijn met hem bij ons!

Groetjes Tom & Berenice.

 

Otis. 08052020

Eind februari zagen we op de Facebookpagina van de NVAW een mager maar mooi windhondje staan. De hond, die we Otis zouden gaan noemen, was een vermoedelijk stropershondje gevonden in Waspik en wachtte op zijn baas in het asiel. We namen meteen concact op met het dierenasiel van Waalwijk waar hij werd opgevangen en wat we hoopten werd bevestigd: er had zich geen baas gemeld.

Zo gauw de termijn van twee weken voorbij was gingen we kennismaken, samen met onze andere hond. Otis was springerig en trok als een gek aan de leiband – grappig hoeveel kracht zo’n slank dier toch heeft! Verder was hij ook heel lief met de mensen in het asiel die hij al goed kende, en heel zacht tegen ons. Onze hond en deze schattige springboon reageerden positief op elkaar, dat we Otis zouden adopteren was dus gauw beslist.

Omdat we in België wonen, moest Otis ingeënt worden tegen hondsdolheid om de grens te mogen oversteken. De drie weken dat het vaccin moest inwerken kropen voorbij. En toen … kwam de coronalockdown. Drie dagen voor we Otis konden gaan ophalen, werden de grenzen tussen België en Nederland gesloten. Na verschillende telefoontjes, mailtjes en heel veel verwarrende informatie werd duidelijk dat we hem niet mochten gaan ophalen. En dat terwijl we thuis waren en alle tijd hadden om een nieuwe hond te laten wennen!

Tijdens deze periode hadden we regelmatig contact met Angela van het asiel, onder andere over een knieblessure die nog behandeld zou moeten worden bij Otis. Uiteindelijk mocht Angela zelf het transport naar België uitvoeren. Otis kwam thuis!

De eerste dagen met onze adoptiewindhond

Een hond in huis verwelkomen gooit je leven even overhoop. Een hond die het leven in huis niet gewoon is doet dat nog net een beetje meer. De eerste dagen waren behoorlijk zwaar. Voor ons voelde het alsof we een kleuter in huis haalden, die 24/7 in het oog gehouden moest worden. Hij rende ons de hele dacht achterna, sprong in een wip over de bank en wilde wel heel graag wild met ons spelen, inclusief scherpte whippettandjes. En er waren een paar ‘ongelukjes’: Otis leek niet te begrijpen dat je buiten aan de lijn mag plassen, dus stormde hij na een wandeling naar binnen om daar alles te laten lopen. Aan die zindelijkheid moest dus gewerkt worden. Nu gaan we om de drie uur met hem naar buiten, wandelen op steeds dezelfde plaats, en blijven we buiten tot hij plast. We leren zijn gedrag steeds beter lezen en kunnen sneller zien wat hij nodig heeft.

En verder … voelt Otis zich al helemaal thuis. Hij en onze andere hond stelen om beurten speelgoed en snoepjes van elkaar en groeien steeds meer naar elkaar toe. Op dag één wilde Otis al bij ons op de bank, die nacht mocht hij daar slapen. ’s Morgens vroeg sprong er plots een hondje bij ons op bed, hij draaide even rond en kroop dan gezellig tussen ons in. De eerste week hebben we heel weinig geslapen, omdat er een uitgestrekte, snurkende windhond tussen ons in lag. Een hond in bed, dat zouden we nooit toelaten hier in huis. Maar wat moet je anders, als zo’n Otis in je arm komt liggen en zuchtend op je borst in slaap valt? Hem vertederd laten liggen natuurlijk …

Duizend maal dank aan het dierenasiel van Waalwijk, aan de NVAW en aan alle volgers, die heel wat vragen over de adoptie van een stropershondje hebben beantwoord!

 

Assie. 02022020.

Maggie.

Maggie is inmiddels een jaar en een paar weken bij ons en afgelopen week hebben we besloten haar zelf te adopteren. Nu is ze officieel gepromoveerd van pleeghond naar je-mag-bij-ons-heel-oud-worden-hond.

Nu komt de vraag waarom we dan toch besloten hebben dat Maggie bij ons blijft. Goeie vraag…. Ik heb er nu een paar dagen over nagedacht en kan eigenlijk geen antwoord geven op deze vraag. Alle emoties zijn het afgelopen jaar meer dan eens de revue gepasseerd. Bij ons, bij Maggie, bij onze andere honden. Waarschijnlijk zijn het al die emoties bij elkaar die gemaakt hebben dat we niet anders kunnen dan concluderen dat dit maffe, lieve, mooie meisje bij ons hoort…

Skip.

Hierbij ons ‘verhaal’ van Skip.

Op 28 november 2012 hebben we een hond uit het asiel geadopteerd, een kruising Fila Brasileiro x Hongaarse Viszla van 1,5 jaar, welke al 4 baasjes gehad had. Mijn man had al een windhond gehad maar ik heb nog nooit een hond gehad. Ik heb altijd sterk het gevoel gehad dat Dobro ons uitgekozen heeft in plaats van andersom. Omdat ik weinig verstand van honden had heb ik verschillende cursussen gedaan zowel met als zonder Dobro. Wij willen samen leven met onze vriend en niet z’n ‘baas’ zijn. Ik had weleens gekeken voor een hond erbij maar ook voorbeelden gezien waar dat niet goed ging samen. Eigenlijk wilde ik nog een hond ‘redden’ en een maatje voor Dob.

Nou keek ik op de site van het asiel van Breda en daar stond Skip? een windhond van 1,5 jaar ongeveer, leuk en Pim, een jonge windhond. Mijn man wilde Pim wel hebben maar mijn voorkeur ging eigenlijk uit naar Skip. We moesten een aanmeldformulier invullen, eerst nog gebeld of ze er nog waren, ja, ze waren er nog. Toch nog wat gewacht met het formulier te versturen, en na een dag of 4 de stap genomen en het formulier verstuurd. We kregen heel snel bericht dat er contact met ons opgenomen zou worden, dat gebeurde de volgende dag al. Een afspraak gemaakt voor maandag 9 oktober 2017, met Dobro natuurlijk, de beslissing was aan hem. Maandagochtend werden we gebeld dat Pim ziek was, of we toch naar Skip wilden komen kijken. Ja, natuurlijk. Toen we binnenkwamen bij het asiel was er een andere hond in de ren, waar we goed uitzicht op hadden en deze blafte tegen Dobro maar hij reageerde niet. Op het moment dat Skip in de ren binnenkwam begon Dob te piepen en later te blaffen en hij was blij. Met een medewerker van het asiel met Dobro naar de ren gegaan en eerst mochten ze met een hek ertussen kennis maken, dat ging goed. Toen ging het hek open en mochten ze echt kennis maken, ze gingen meteen spelen en wat later dronken ze samen water uit 1 bak? Met Skip, Dob, een medewerker van het asiel, mijn man en ik een wandeling gemaakt. Skip was bang van fietsers, auto’s en geluiden, maar hij keek naar Dobro, en hij is heel relaxed en je zag Skip denken. Skip werd steeds rustiger. Nog met z’n vieren gelopen, de medewerker was terug gegaan, en dit ging heel goed. Wat we ook hoorde was dat Skip vanaf 12 juni op de site stond  van het asiel maar er was nooit iemand naar hem komen kijken?, ook alsof hij gewacht had?

Bij het asiel is het verplicht dat je minstens 2 x komt om te kijken of het klikt dus nog een afspraak gemaakt voor de donderdag erop. Maar eigenlijk kon ik niet zo lang wachten dus ik ben samen met Dob dinsdag ook nog geweest, ging weer goed. Een andere medewerker van het asiel was verbaasd dat Skip zo rustig was. Donderdag zijn we weer geweest en hebben we Skip meegenomen. We hadden eigenlijk vrijdag een korte vakantie gepland in Noord Frankrijk maar Skip was niet geënt voor rabiës dus zijn we niet gegaan. Thuis aangekomen zijn we eerst om een grote vijver voor ons huis gelopen, wat echt heel spannend voor Skip was, eerst een sissende zwaan en toen nog een blad van de boom op z’n rug. Hij sprong met vier pootjes de lucht in maar gelukkig hadden we hem goed vast. Mee naar binnen genomen en bij het asiel wisten ze niet of hij zindelijk was, afwachten maar. De eerste nacht als we hem hoorden lopen, de achterdeur open gezet en meegelopen met hem de tuin in en daar deed hij z’n behoefte, 3 x. De volgende nacht weer maar toen heeft hij toch een plasje binnen gedaan, daarna heeft hij nog een keer een plasje binnen gedaan en 1 x binnen gepoept maar daarna niets meer.

Het grappige van alles is dat wij Skip niets vragen, hij hoeft niets van ons, hij kijkt alles af van z’n grote broer. Het enige wat we vragen aan hem is of hij komt als hij los loopt. Met snoepjes natuurlijk haha.

Hij woont nu bijna 10 weken bij ons maar het lijkt of hij al lang bij ons is.

Skip en Dobro zijn echt maatjes, ze doen heel veel samen, voornamelijk spelen maar ook naar muizen graven, rennen en slapen. Het is een verrijking voor ons allemaal, en Skip is zo relaxed en zelf-verzekerd geworden dat we het vuurwerk rustig tegemoet zien. Dobro is daar niet bang van en Skip ook niet, dat is niet nodig want dat is z’n broer ook niet?. Het is prachtig om te zien dat Skip alles leert van Dobro, andersom ook trouwens. ‘s Morgens komt hij ons wakker maken omdat hij dan wilt eten, zo grappig. Hij zit graag bij je, met z’n hoofdje tegen je aan of ergens in.

We zijn een gelukkige familie met z’n vieren, Peter, Cherry, Dobro en Skip.

Sokka

Sokka is vermoedelijk een Kruising Greyhound-Whippet-Saluki. Toen op ongeveer 2 jarige leeftijd op straat gevonden en (gelukkig) in het asiel belandt.

 ‘Gripluki‘ Daisy heet ze nu en woont intussen al 2 ½ jaar bij ons. Een rustige, zachtaardige, lieve, iets onderdanige en eerder luie huisgenote. Soms iets eigen van karakter. 😀 Gezellig met mens en hond. Als ze voor de laatste niet bang is en van zich af bijt. Voorzichtig met vreemde voorwerpen (je weet het maar nooit!). Heel erg bang voor onweer en vuurwerk. Op veilige plekken zonder veel verkeer kan ze goed los van de lijn omdat ze relatief goed luistert. Haar jachtinstinct valt mee. Vaak heeft ze geen zin in de jacht. Kijkt en snuffelt wel. Als plotseling iets wegloopt is het natuurlijk interessant. Aan katten heeft ze een doodshekel. Ziet ze eentje wordt ze echt fel: blaft als een gek, trekt je bijna om… Het beest MOET ze pakken!

Wij vinden dat onze mooie Sokka/Daisy een echte schat van een windhond is.

Nog te zeggen dat ‘Mevrouw’ of ‘De Hound’ als vrouwtje haar soms noemt, intussen toch een volwassen (ziek of oud?) konijn had gepakt. Door haar te laten schrikken kon het beestje gelukkig nog ontkomen.

Vrouwtje Britta

Slach.

Slach heet nu Flash.

Na een op zijn zachtst gezegd vrij heftige periode met onze Mechelse herder en zijn overlijden waren we niet direct op zoek naar een nieuwe hond. We hebben ons wel snel laten plaatsen op een wachtlijst voor een nieuwe Mechelpup, maar voordat we deze jongeman op zouden mogen halen zouden we zo’n 4 1/2 maand verder zijn. Die tijd zouden we gebruiken om alles enigszins te verwerken en een plekje te geven. Alleen … liep het een beetje anders. Op een Mechelse Herder pagina op Facebook liep ik tegen een link aan naar dierenasiels.com. Om de een of andere reden moest ik deze link gewoon volgen. Niet om te kijken voor een mecheltje, maar voor een windhond. Wij hebben in het verleden al huisgenoot mogen zijn van een Afghaanse Windhond, een X-Whippet en een Deerhound, dus waren we niet onbekend met windhonden en zeker niet in combinatie met een Mechelaar. Zo kwam Slach op ons pad die meteen diepe indruk op ons maakte. Gelukkig bleek hij nog beschikbaar en mochten we kennis met hem komen maken. Het klikte, we waren op slag verliefd op deze kanjer en hebben hem geadopteerd.

Inmiddels woont hij al weer 3 weken bij ons en we zouden ons leven niet meer zonder hem kunnen voorstellen. Inmiddels luistert Slach naar de naam Flash, zoals wij hem zelf hebben genoemd. Het mag misschien gek klinken, maar wat zijn we zijn vorige eigenaren dankbaar dat ze hebben besloten dat het voor hen en voor Flash beter zou zijn om hem bij een ander gezin onder te brengen. We genieten volop van deze lieverd en hij geniet van zijn nieuwe leventje. Bijna iedere dag gaan we met hem naar het bos, hij vindt het erg leuk om hersenspelletjes te doen en ook geniet hij ervan als er wat oefeningen met hem worden gedaan. Of zijn het de voertjes die het hem doen? LOL.

Over 2 maanden komt zijn nieuwe hondenvriendje, dan zal hij de aandacht moeten verdelen, maar ik denk dat hij daar geen problemen mee zal hebben. Het zal hem goed doen om een hondenvriendje te hebben waar hij in de toekomst lekker mee rond mag rennen.

Met vriendelijke groet,

Inez.

Darcy.

Ondertussen zijn wij sedert 23 mei de nieuwe baasjes van Junior, zijn naam is nu mister Darcy….hij is verhuisd naar België,Vlaams Brabant; hij doet het perfect….hebben in het begin wel veel veeartskosten gehad, hij had heel veel last van zijn darmen, dus hier de nodige onderzoeken moeten voor laten doen (staat nu ook op speciaal eten), ook zijn rabbies inenting had hij nog niet gehad.. Castreren zal iets voor einde dit jaar jaar zijn, dan is hij goed een jaar oud …hij doet het heel goed hier samen met onze ander 3 windhonden. Hij is al mee met ons op vakantie geweest en dit na amper een 3tal weken bij ons te zijn en dit is allemaal vlot verlopen…wel is de rangorde hier danig verstoord, gevolg, weeral naar de veearts voor een hechting met draingage en dit met onze oude dame van bijna 13 jaar, dan vond ik echt heel erg…Darcy is een schat van een hond, wij veronderstellen een long dog, zottekes, een knuffelbeer en onvermoeibaar, zoals het een jonge windhond betaamt….ik wil hem echt niet meer missen en ik heb het al duizend maal gezegd….vandaag heb ik de bench in huis ook weggedaan….hij doet het echt prima in huis, zindelijk is hij ondertussen ook, maar als het echt dringend dringend is, dan komt hij s’morgens al om 6 uur aan ons kamerdeur staan en dan kan het niet vlug genoeg gaan, dan doe ik dit maar hé…het schrokken van zijn eten, dat is nog niet gedaan…hiervoor hebben wij een speciale eetkom gekocht, zonder resultaat. Hoop dat dit nog wel zal veranderen als hij echt merkt dat er niemand anders van zijn pot mag en kan eten. Ook zijn pels is nu prachtig, ik geef hem extra zalmolie, alle doffe haartjes zijn verdwenen en hij blinkt als een zwarte parel…ik kan nog wel even blijven voortvertellen over die lieve Darcy, en mensen die zouden twijfelen, doen zou ik zeggen, jullie zullen je het niet beklagen en eens een windhond, altijd een windhond, zeg dat ik het gezegd heb.. Alvast nog heel veel succes bij het plaatsen van deze lieverds en het is dank zij de site van asielhondjes van 8 weken tot een 1 jaar dat ik Junior gevonden heb en hem zo zijn kunnen gaan halen in het verre Nederland….Sonia Rom

Channa.

Op de site “Ik zoek baas” stond Channa beschreven als een rustige lieve dame. Dat sprak mij aan en op 23 maart reed ik van het asiel in Eindhoven terug naar mijn polder-regio met deze zwarte greyhound van 7 jaar. Na aankomst liep ze uren lang heen en weer in huis zonder te gaan zitten of liggen. En na een aantal uren keek ze me voor het eerst aan. Ze werd gevonden in Nederland maar heeft een buitenlandse chip. Ze heeft dus al heel wat meegemaakt. Ze is een echte renner en vindt hollen heerlijk. Na zes weken liet ik haar voor het eerst los aan de oevers van de Waal, in het bijzijn van een paar andere honden. Channa is niet zo hond-sociaal maar vind onze maandelijkse hol en zwem evenementen fijn. Toen ik haar kreeg had ze en heel doffe vacht, maar met goed eten werd die glanzend en toen ze mocht rennen werd die stralend zwart. Channa is mijn eerste hond. Gelukkig heb ik geoefend in geduld en zachtaardigheid; want zij denkt vaak dat “kom” “loop weg” betekent (buitenshuis). En zij schrikt enorm als een andere hond en standje krijgt van diens baasje. Grey’s zijn denk ik niet geschikt om in een dierenpension te doen. Channa werd al gebeten in het asiel en ook onlangs in een goed aangeschreven pension, timide als ze is. Ze is erg aanhankelijk en wil niet alleen thuis zijn, dus wacht ze op me in de auto – met de ramen open. Al met al een dame met gebruiksaanwijzing waarvan ik enorm geniet. Ik vind het hartverwarmend als ze enthousiast naar een mini-mini strandje huppelt, waar ze het water in gaat en een bad neemt. De eerste keer viel ze in het water, want ze ‘dacht’ dat ze er op kon staan. Toen moesten we haar er uit tillen. Nu ligt ze op een ondiep plaatsje, met alleen haar koppie boven water voor wel vijf of tien minuten, en kijkt daarbij triomfantelijk naar mij. Ook vindt ze de bloemen in de tuin een prachtige plek om op te liggen, lekker koel. In het begin stak ze haar neus in een kopje koffie of soep, en ook een glaasje wijn vond ze interessant. Nu krijgt ze lekker te eten en doet ze zoiets niet meer. Maar achter poezen aan gaan valt haar nog niet af te leren. Met haar 29 en halve kilo heeft ze me wel al eens op de grond doen belanden, gelukkig op een grasmatje. Maar meestal kan ik het anticiperen en dan verzin ik een afleiding of gebruik ik mijn “resolute kracht”. Geen hond dus voor 80-ers! Ik ben erg blij met deze sierlijke zwarte viervoeter. Voor de wandeling ‘s ochtends zit ze met me te mediteren. En als ze later haar bal niet kan bereiken (onder de bank of zo), geeft ze haar zeldzame blaf. Dan ben ik meestal een gewillige dienaar.

Vrouwtje Channa

Samson en Delilah.

Herkent u ze nog? Gevonden op 16 juni jl in Oss, zus en broer, Samson & Delilah,  angstig, bang voor alles dat beweegt omdat ze niets gewend zijn. Windhonden leed dat heeft plaats gevonden in ons eigen land. Zijn geadopteerd, mogen samen blijven, moeten van ver komen en krijgen daar de tijd voor bij Anke Zeldenrust. Ze maken kennis met elkaar door voorzichtig even te spelen, met andere honden en met mensen.

    

Samson & Delilah heten ze nu, ze zijn nu officieel Belgen en wonen bij ons.hun leven moet een hel zijn geweest tot ze werden gevangen door de dierenambulance en met hulp van de NVAW, GFNL en GINN de mogelijkheid kregen een nieuw leven te starten.Samson & Delilah: extreem, zeer extreem angstige honden die absoluut geen direct contact met de mens durven of willen hebben.Contact met honden zijn ze ook niet echt dol op: ze spelen af en toe met dees en gene, maar meedoen met de anderen, meegaan met de anderen, nee…dat ook niet. helaas. Ze vinden het ondertussen wel allemaal leuk wat mensen doen, in de verte……dichtbij, nee, dat doen we niet……..mensen, je weet het nooit, niet te vertrouwen..Delilah eet uit de hand..dat lijkt heel wat, maar verder dan dat komt het niet…ze is elke seconde alert en bij maar de minste beweging van een andere hand….weg is ze…Samson hoeft helemaal geen direct contact: 5 meter afstand, denk eraan zegt hij ondertussen: je weet het…niet dichterbij…Als het eten wordt gebracht springen ze in het rond van vreugde, dansend en kwispelend…en dat is heerlijk om te zien. Ze leven buiten, niet wat dierenliefhebbers fijn zullen vinden, zij wel. Zij zijn zo blij met hun vrijheid, eindelijk, voor het eerst in hun leven…Ze hebben hun eigen gebiedje gemaakt in het terrein, prachtig om te zien: lappen, dekens, stokken alles krijgt een plek..Er wordt momenteeel een kleiner stuk grond (hun gebied) afgezet met hekwerk, zodat ik het ook allemaal iets beter kan overzien en ze iets minder mogelijkheid houden om te ontwijken. Een geisoleerd hok was het eerste wat ik heb neergezet, toen ik besefte dat ze echt niet binnen gingen komen…Het kost allemaal een hele hoop geld, maar ja, ik kan ze niet zonder goed huis laten zitten. Maar ja, misschien kunnen andere honden in de toekomst ook gebruik gaan maken van deze nieuwe voorziening.Gisteren was een belangrijke dag: ze hadden een afspraak bij de dierenarts….jaja, nu ja, Samson is er gekomen, zij niet.. vrouwen zijn toch veel gewiekster, verdoofd ook…Het was vreselijk: doodsangst maakt zoveel adrenaline vrij dat een drie dubbele dosis sedatie nog niet veel deed, zelfs met een extra injectie van de dierenarts gaf hij niet op en ging nog altijd vechtend in de bench mee…Delilah heeft zeker een half uur zitten huilen toen hij weg was….vreselijk…allemaal niet fijn om mee te maken, maar gelukkig is hij nu gecastreerd…..voorkomt tenminste dat er nog meer whippetjes op de wereld komen..Vandaag zijn beiden gelukkig weer helemaal terug in hun dagelijkse doen…alle rose olifanten zijn verdwenen……..het regent dus ze zitten lekker droog in hun eigen huisje.. lekker gegeten en tussendoor nog even gerend met JJ Pol en MollyWie weet, kunnen ze ooit een leven leiden als huishond, de tijd zal het leren. Belangrijkste is dat ze gelukkig zijn en dan hun angsten misschien kunnen gaan loslaten..de overige honden en ik doen in ieder geval ons best….

Snuit

Gevonden 10 januari 2016, herkend u hem nog van de foto? Hier zijn bijzondere verhaal geschreven door een bijzondere lieve adoptant.

Op een zondagochtend begin januari zat hij in onze tuin: een prachtige zwarte hond, die doodsbang was en duidelijk pijn had aan zijn voorpoot. Omdat hij wel heel vriendelijk was en zich door ons liet benaderen hebben wij hem een plekje in de garage aangeboden. We hebben de buurt afgezocht naar een baas die op zoek was naar zijn hond of naar iemand die de hond herkende. Toen dat ’s middags nog niets had opgeleverd hebben we de dierenambulance gebeld: de hond had immers duidelijk medische hulp nodig! De hond werd al snel opgehaald en daarmee had het verhaal af kunnen zijn. Maar wij bleven steeds denken aan die mooie bruine ogen en die lieve snuit!

De daarop volgende week hebben we bijna dagelijks gebeld naar het asiel waar hij naar toe was gebracht. De poot was op meerdere plaatsen gebroken en de dierenarts had ondanks zijn wat sombere inschatting toch geprobeerd met een spalk de poot te laten genezen. Het asiel zocht daarom een gastgezin, waar de hond in alle rust kon revalideren. Wij hebben ons meteen aangeboden! Op die manier konden we de hond een rustige plek bieden en wij konden kijken of hij misschien bij ons zou passen als adoptiehond, in het geval zich geen baasje zou melden. De weken die toen volgden zijn spannend geweest. De poot genas niet mooi en moest geamputeerd worden. In samenspraak met het asiel en de NVAW werd de hond ook meteen gecastreerd: twee flinke ingrepen met bijbehorende revalidatie dus! Ik was enorm blij dat ik met elke vraag en onzekerheid kon bellen naar de medewerkers van de gastopvang en dat ik indien nodig altijd een dierenarts kon raadplegen. Ik had echt het gevoel dat ik er niet alleen voor stond! Dat gold voor het medische verhaal, maar bijvoorbeeld ook voor het feit dat wij twee katten hebben en dat ik de hond en de katten moest leren met elkaar samen te leven. Met wat geduld en een paar goede tips is dat boven verwachting goed verlopen!

Natuurlijk bleven vragen door ons hoofd spoken: waar komt deze hond vandaan? Hoe is het mogelijk dat niemand zo een lieve, sociale, dankbare, vrolijke hond komt ophalen? Is hij dan echt zomaar uit een auto gezet en heeft hem dat zijn poot gekost? Is er iets mis met hem, wat wij (nog) niet weten? Hoe bestaat dit in deze tijd? Al die vragen gaan nooit beantwoord worden. Niemand heeft zich als eigenaar gemeld. Wij hebben na het volledige herstel de hond geadopteerd. We wilden dat hij een naam zou hebben, die ons er aan doet denken, waarom hij bij ons is en die staat voor de onschuld van dit mooie, lieve beest. We hebben hem Snuit genoemd. Met die lieve snuit heeft hij ons immers vanaf het eerste moment voor zich ingenomen! Wij hebben een super-hond: hij rent en speelt al weer volop, hij geniet van alle aandacht die hij krijgt van ons, hij gaat zelfs al voorzichtig met me mee hardlopen! Snuit luistert buiten heel goed, al gedraagt hij zich in huis soms als een puppy! Hij is de lieveling van onze dochters (van 11 en 13 jaar), die prima met hem kunnen spelen en wandelen. Hij is leergierig en heel erg bereid om alles goed te doen. Wij hebben de liefste hond van de wereld en ik ben blij, dat hij bij ons een tweede leven kan opbouwen!

Flame.

Flame…… Een schat van een meid. Flame is omgedoopt naar Iris. Ze doet t beter dan verwacht. Ze kijkt heel goed naar haar 4 zussen. Wat zij doen doet Flame (iris) na. Ze is heel leergierig en ontzettend speels. Ze ontdekt hier van alles. Samen eten uit 1 grote bak. Kluiven met behulp van haar voor poten. Er zijn speel momenten en momenten van rust. Ze loopt rustig aan de riem net als haar zussen. Maar als ze los loopt rent ze ook bijna net zo hard als haar zussen. We genieten met zijn allen van Flame (Iris.) En zoals de meeste zeggen……. Ze is met de kont in de boter gevallen. Alsof ze hier al jaren woont. Ik wil ook NVAW heel erg bedanken voor t medische gedeelte. En natuurlijk t asiel in Beilen voor de goede zorg. Ik hoop dat we nog heel lang van Flame (Iris)mogen genieten.

Groetjes knuffel en een poot van Flame (Iris) en haar familie…….

Daisy.

Een bericht van Sokka, het asielwindhondje uit de Doornakkers…Even laten weten: Met Daisy (Sokka) gaat het goed. Ze is momenteel in de rui, verhaart erg. Dus veel (rubber)borstelen waarvan ze geniet. Haar zomervacht schijnt, vreemd genoeg, nog witter te worden. De beige vlekjes zijn minder zichtbaar. Sinds kort krijgt ze beter voer: Farm Food HE met zalmolie, aanbevolen door een kennis met een fijne gezonde hond. Vanaf midden april heb ik ons ingeschreven op een ‘basis gehoorzaam’ hondencursus. Wordt hopelijk gezellig daar en wij kunnen nog iets leren. (Daisy loopt nog altijd aan de riem maar mag vrij rennen in ons tuintje.) Super sociaal met andere honden. Was ook helemaal geen probleem bij de dierenarts. Een maand geleden had ze haar rabies injectie. Voor reisjes naar het buitenland is ze nu in bezit van een Europees dierenpaspoort. Deze week even laten wegen (ze was 20 kg met 58 cm schouderhoogte) en een middel tegen wormen, teken en vlooien.

Buddy

Dit mooie ventje ‘kende’ ik al van internet (website asiel en www.NVAW.nl) en toen ik in het asiel was, om een leuke kat voor mijn moeder te zoeken, ging ik uiteraard even bij dit asielwindhondje kijken. Hij was net gecastreerd dankzij de NVAW en ook al gereserveerd, dus Buddy zou spoedig aan zijn nieuwe leventje beginnen. In de kennel trof ik een enthousiast hondje, prachtige ogen maar wel onrustig door het verblijf in het asiel, op dat moment waren veel honden aan het blaffen. Buddy blafte niet mee maar probeerde wel alles in de gaten te houden. Ik kon hem aaien en heb hem toegefluisterd dat hij nog even geduld moest hebben voor hij opgehaald zou worden door zijn nieuwe baasje. Bij de balie heb ik een tijdje met de asielmedewerkers staan praten, o.a. over het goede werk van de NVAW. Folders opgehangen en kaartje afgegeven. Zodoende hoorde ik dat het nog niet duidelijk was wanneer Buddy opgehaald zou worden, ik heb met ze afgesproken dat ze het aan mij zouden doorgeven, want dan konden we hem gaan promoten op de social media. Na een kleine week, waarin ik regelmatig aan de gladde caramelkleurige jongen had gedacht, werd ik gebeld door het asiel. Buddy was weer terug gebracht! Het lag niet aan hem, en omdat ik niet kan oordelen over de redenen zal ik ze hier niet noemen. Want het gaat tenslotte om Buddy! Buddy is helemaal niet meer gepromoot op internet, ik heb hem meerdere keren bezocht in het asiel en met hem gewandeld: Na overleg thuis heb ik een afspraak gemaakt om mijn honden kennis te laten maken met Buddy. Mijn honden zijn makkelijk met andere honden maar Buddy kon nog weleens uitvallen naar honden, dus onder begeleiding van een asielmedewerkster hebben we ze bij elkaar gezet. Eerst mijn honden laten rondlopen op het omheinde veldje, daarna kwam Buddy erbij. Hij stond helemaal krom, ogen puilden uit en hij liet al zijn plas lopen, in plaats van een stoere blafmans die tekeer kon gaan tegen andere honden bleek hij enorm bang. Huubje probeerde zijn clowneske charmes op hem uit maar dat was nog even teveel voor Buddy, hij begon te snuffelen aan Tatí, het teefje en toen dat niet eng bleek te zijn, durfde hij Cuby te benaderen (onzeker en bange hond). Als laatste durfde hij in te gaan op de goedbedoelde bokkesprongen van Huub en was het feest. Lekker rennen en dollen met elkaar! Twee dagen later kon ik Buddy mee naar huis nemen, kijken of de volgende ‘horde’ ook met succes genomen kon worden: de katten. Het was niet bekend of hij met katten kan samenleven en zijn reactie testen op katten ging niet omdat het asiel in een tijdelijk onderkomen zat. Er was geen mogelijkheid om hem in de nabijheid van katten te laten komen. Dus was het nog spannend hoe hij bij mij thuis zou reageren. Vanuit het asiel zijn we eerst een lange wandeling in het bos gaan maken, daar bleek Buddy enorm fel tegen andere honden uit te vallen. Hij had daarbij wel voorkeur want met de 2 Whippets van een vriendin was het meteen goed, Buddy heeft zelfs samen met het Whippet-reutje tegen andere honden staan blaffen, een soort Whippet-verbond! Ik moest er wel erg aan wennen, mijn rustige sympathieke Galgo’s doen nooit zo. Eenmaal thuis verliep de kattentest uitstekend:GESLAAGD!! Buddy is bij ons gebleven en wat is het een leuke hond! Energieker dan de Galgo’s, maar net zo knuffelig en aanhankelijk. Hij kan keurig zitten en een pootje geven als je het vraagt, meestal gevolgd door een enthousiaste omhelzing en een lik over je gezicht. We hebben zijn naam veranderd in Wickie, en hij luisterde binnen 1 dag al naar. Wickie is erg slim en gek op spelen met tennisballen, flosstoys en apporteerblokken. Zijn felheid naar onbekende honden is al minder, aan de riem is hij nog erg fanatiek maar ook minder dan het begin. Wickie kan prima loslopen, hij draagt dan een muilkorf om te voorkomen dat hij een andere hond ‘nipt’ of bijt en hij zelf uiteindelijk de meeste schade oploopt met zijn windhondenvelletje. Dit gaat allemaal prima, hij heeft een hoop lol en kan gewoon drinken en lekkers aan nemen met de muilkorf om. Hij moet leren dat andere honden hem niet allemaal iets aan gaan doen en hoe het spelen in zijn werk gaat, soms kan hij al zonder muilkorf los mee lopen. Door toevallige samenloop van omstandigheden is Wickie in ons leven gekomen, wij zijn heel blij met deze vrolijke ex-klant van de NVAW, dankzij jullie heb ik hem in het echt leren kennen en hij hoort er helemaal bij!! Heel erg bedankt, ga vooral door met jullie ontzettend goede en belangrijke werk, er zijn zoveel asielwindhonden die jullie hulp nodig hebben. Knuffel van Wickie en de hartelijke groeten van ons, Huubje, Tatí, Cuby, Pascal en Miranda.

Gizmo

Mijn lieve Gizmo

8½ Jaar geleden werd ik benaderd door een vriendin die in het asiel werkt dat er een windhondje van 6 maanden als vondeling in het asiel was binnen gekomen. Zij weet dat ik een grote liefde voor dit lieve zachtaardige ras heb en met een stichting probeerde deze honden te herplaatsten.

Ik ging langs om foto’s te maken en was op slag verliefd. Ik bood aan om hem in ieder geval direct op te gaan vangen en veilig in huis op te nemen om te voorkomen dat hij misschien in verkeerde handen terecht zou komen of gestolen zou worden. Dit gebeurt helaas nog regelmatig met de windhonden omdat ze zeer interessant zijn voor stropers en de fokkerij.

Binnen een week had ik al besloten dat ik dit hondje niet meer uit handen kon geven en de adoptiepapieren waren snel getekend. Gizmo is enorm lief met de andere honden en katten, kan loslopen en vindt het heerlijk om met de koudere dagen een dekje om te krijgen.

Hij is inmiddels alweer 9 jaar en hoop nog vele jaren van hem te mogen genieten!